Not defterlerinin yeri hep ayrı olmuştur bende.. Okula başlamadan 2-3 gün önce alınan, güzel renkleri olan sade ama bir o kadar da şık, ama aslında oldukça ince detayları olan küçük dünyam olurdu onlar hep benim…
Ama ilk başta bu kültürü edinememiştim ne yazık ki, her sene bir not defteri alır ya da ALDIRIR, “aaa ben buna not tutcam, böyle ödev mödev yazcam hep!” der, sonra da kenara atıp unuturdum… ama kalbimde hep “Ama o yine de güzel bi not defteri, sadece ben ona not tutmaya kıyamıyorum” derdim…
Zamanla not defterlerine karşı sempatim arttı, artık daha özenerek seçiyor, daha özenle not tutuyordum… Ancak bir dönüm noktası oldu ki, bunu bana yaşatanın da pek haberi yok sanırım bu durumdan… Ya da ben söylemiştim ama hatırlamıyor kendisi:P
Başak Hanım, evet ta kendisi:D Tanıştığımızın ilk haftasında bir not defteriyle o inci yazısıyla not almaya başlamıştı şirin mi şirin not defterine… Dedim işte o an, artık benim de defterime kıyma vaktim geldi!
Başta çok zorlanmama rağmen yavaş yavaş alışmıştım, artık vicdanım sızlamıyordu acımasızca hızlı aldığım notlarla, işaretlediğim her görev, bende ayrı bir mutluluk yaratıyordu…
Sonra büyülendim, not almamaya başladım bazen, onları unuttum… Onlar da beni düşünmedi zamanla, tekrar yazdığımda istenilen tepkiyi vermediler, yine unuttum yazdıklarımı… Bıraktım onları veda ettim, temiz bir sayfa açmak istedim, daha afili defterler aldım. Aradığmı bulamadım ne yazık ki…
Şimdi suçumu biliyorum, artık daha dikkatli davranacak, notlarımla hem kendimi mutlu edecek, hem de hiçbir şeyi unutmayacağım! Not defterleri kaçın ben geliyorum!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder